Tuc 4, 21IX/5X15

Tuc 4, 21IX/5X15

Niet te geloven dat dit hetzelfde portret is dat ik al eerder liet zien aan het eind van mijn bericht van 1 oktober. Daar beschrijf ik mijn twijfel of ik wel verder kan met dit schilderij, omdat het zo sterk verbonden is met de op dat moment zichtbare pijn op het gelaat van Tuc. Twee weken later, dezelfde pijn en een paar uur schilderen verder. Een ruimtelijk en bijna geboetseerd portret. Het sterke licht van links, door de opstelling in de werkruimte die ik voor Tuc gekozen heb. Met zijlicht worden de vormen in het gezicht goed zichtbaar, wat voor het schilderen fijn is. Toch vermijd ik dat zoveel mogelijk. Het zou alle portretten dezelfde lichte zijkant geven, met aan de andere kant de donkere schaduw. In dit project zou dat makkelijk gelezen kunnen worden als: ja, je kunt wel zien, iedereen heeft zijn donkere en zijn lichte kant. Dat vind ik té voor de hand liggend. Daarom zijn alle portretten geschilderd met het licht van voren. Ik heb de ramen achter me. Het model kan naar buiten kijken.

Dit portret is duidelijk het resultaat van de vele uren die ik met Tuc schilderend, pratend en zwijgend doorbracht. Als contrast hiermee een portret dat ik in minder dan een uur deed.

For 3, 13X15

For 3, 13X15

 

For 3 is het derde portret dat ik van dit model maakte. De twee andere, van eind juni, ontstonden onder druk:

“Overmorgen komt mijn moeder op bezoek. Ik wil haar een portret geven. Is het dan klaar?”

Inmiddels ben ik daar wel aan gewend geraakt. Zeker een op de drie portretten, die eigenlijk voor de modellen zelf bestemd zijn, gaan als geschenk naar hun moeder. Aanvankelijk was dat lastig. Ik zat onwillekeurig rekening te houden met wat die mij onbekende moeder graag zou willen zien. De portretten werden daar niet beter van. Dus die eerste twee portretten van For opnieuw onder handen genomen.  En een derde begonnen:

“Kan me niet schelen wat je moeder hier van vindt”.

Ik was van plan met brede kwasten en grote streken het omvangrijke gezicht lekker borstelend te schilderen. Koos daarvoor de uitzonderlijke opstelling met zijlicht (te zien op de atelierfoto onderaan dit bericht). Maar, zoals wel vaker gebeurt, mijn handen deden iets heel anders. Met de kleinste marterharen penselen ontstond al tekenend het portret. Dunne, golvende lijnen. Geconcentreerd werken, For ondertussen gezellig kletsen. Alsof ik met die zachte penselen me een weg naar binnen schilderde.  Later brede streken er overheen. Het portret is niet alleen gezellig, het heeft ook iets explosiefs. Als ik aan dat geklets terugdenk, geloof ik dat het wel klopt.

 

Cae 1, 22IX/12X15

Cae 1, 22IX/12X15

Model Cae liet ik al eerder zien. Cae 2 is het schilderijtje in een fractie van een seconde gemaakt. De paars-bruinige vlek  waarvan ik me afvraag of ik dat wel een portret mag noemen. Inmiddels heb ik nogal wat reacties op dat blogbericht gekregen: ‘prachtig schilderij’. Het waren niet alleen collega’s die zo reageerden. In de kliniek daarentegen vindt men het wel raar. Ik laat Cae 2 rusten, ben inmiddels ook met Cae 3 bezig. Daardoor vrij kunnen werken aan het hier getoonde Cae 1. Dit model wil het portret dat hij krijgt aan zijn ouders (!) schenken. Dat belemmert me niet, in dit portret bekommerde ik me nauwelijks om gelijkenis. Verrassend genoeg herkent Cae zichzelf. Als tweejarige!

 

Tot slot nog een detailfoto van een portret dat nog onderweg is. Soms maak ik foto’s van details die ik heel treffend vind. Toen ik deze foto zag, dacht ik: ‘was dit maar het hele schilderij’. Zijn er over een tijdje van die ‘ingezoomde’ portretten… bij deze foto ligt daarvan dan het begin.

Oct 1, 15IX/6X15, detail

Oct 1, 15IX/6X15, detail

 

13 oktober 2015 opstelling met licht van links

13 oktober 2015
opstelling met licht van links met op de ezel For 2